Μια φορά κι έναν καιρό…

       Μεγαλώσαμε με παραμύθια… Ζούμε με παραμύθια.. Εκφραζόμαστε ακόμα, με παραμύθια. Από πολύ μικρή ηλικία περνάμε ώρες ολόκληρες μπροστά σε οθόνες παρακολουθώντας ανάλαφρες ιστορίες και αποκτώντας αγαπημένους ήρωες τους οποίους κρατάμε στην καρδιά μας για πάντα. Τα παραμύθια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής ηλικίας και των ενήλικων αναμνήσεων.

Παρόλα αυτά, τα παραμύθια όπως και  όλα τα πράγματα σ’ αυτόν τον κακόβουλο κόσμο, κρύβουν με τη σειρά τους τα δικά τους βαθύτερα νοήματα. Κάποιοι τα θεωρούν ακόμα ένα μέσο χειραγώγησης των ατόμων καθώς εμφυσούν διάφορα πρότυπα.

      Τα παραδείγματα ποικίλλουν. Ξεκινώντας από τα αγαπημένα μας στρουμφάκια: παρατηρούμε ότι το –πλέον κιόλας καθιερωμένο- πρότυπο της ιδανικής κοινωνίας είναι η ομοιογένεια των μελών, με μόνο ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό στον καθένα, να υπακούν πιστά τις εντολές του ενός. Επίσης, η κοινωνία των μικρών μπλε πλασμάτων είναι ανδροκρατούμενη, με τη Στρουμφίτα ενίοτε να απολαμβάνει και άλλες φορές να δυσανασχετεί με την κοινωνική της θέση .

Η πριγκίπισσα και το τέρας: Αρχικά, παρουσιάζει την πεποίθηση των γυναικών ότι ο σύντροφός τους με τον καιρό θα αλλάξει..

Σταχτοπούτα: Είναι έκδηλη η ανυπόστατη αδυναμία των γυναικών και η άποψη ότι μόνο ο άντρας μπορεί να τις βγάλει από τα δεσμά της μιζέριας.  Επιπρόσθετα, μας αποδεικνύουν πως «η μεταμφίεση» και η προσποίηση δεν θα αργήσουν να αποκαλυφθούν.

Η Barbie αντίθετα είναι αυτόνομη και δυναμική. Δεν εξαρτάται ούτε βασίζει το μέλλον της στον Κεν . Αντιπροσωπεύει πιο ρεαλιστικά τη σημερινή γυναίκα.

Κοκκινοσκουφίτσα: Η κακοποίηση του λύκου κρύβει μη φιλοζωικά πρότυπα και πράξεις βιαιοπραγίας απέναντί τους.

    Πάντως ο ,τι  κι αν μας «σερβίρουν» έμμεσα τα παραμύθια, είναι μέρος της ζωής μας και τα αγαπάμε.!